سرمقاله

مسوولیت کنترل مواد مخدر در کشور با کیست؟
بعضی از موضوعات اجتماعی آنقدر سطح جامعه مشهود است که برای قضاوت‌کردن درباره عملکرد‌ مسئولان آن نیاز به هیچ زحمتی نیست، سواد زیادی هم نمی‌خواهد قضاوت درباره کاهش یا افزایش به مواد مخدر در سطح جامعه از این موضوعات است. وقتی هر‌روز در کوچه و خیابان با چشم خودت می‌بینی معتادهای سطح شهر و محله شما، نه تنها کم نشده‌اند بلکه روزبه‌روز رو به افزایش هستند و افرادی هم که معتاد نبوده‌اند به این جماعت اضافه می‌شوند و این افراد با گستاخی تمام در سطح شهر آزادانه تردد می‌کنند و در روز روشن جلوی بچه‌ها اقدام به خرید و فروش مواد‌مخدر می‌کنند. آیا می‌توان گفت عده‌ای در حال مبارزه با مواد مخدر هستند، یا با دیدن این صحنه‌های ملال‌آور چگونه می‌توان باور کرد اراده‌ای برای مبارزه با موادمخدر در مسوولین وجود دارد؟ از این غم‌انگیزتر اینکه اخیراً تعداد خانم‌ها هم به جماعت معتادین در حال اضافه‌شدن هستند و مأمورین هم یا پیدا نیستند یا قصد برخورد ندارند. چگونه باور کنیم یک ستاد پرطمطراقی در کشور و استان‌ها وجود دارد برای مبارزه با مواد‌مخدر. واقعاً می‌شود باور کرد اگر اراده‌ایی برای مبارزه با مواد مخدر در کشور و استان وجود دارد، بیایند به مردم که جوانانشان مثل دسته‌گل دارند درجلوی چشمانشان پژمرده می‌شوند، گزارش بدهند که مشکل کجاست که امروز به مراتب بیشتر از گذشته و آزادانه‌تر از گذشته مواد فروشان در سطح شهر در حال رفت وآمدند. چه تضمینی وجود دارد که فرزندان ما و شما به دام این دیو سیاه و خانمان‌سوز گرفتار نشوند. مسوولین محترم توجه داشته باشید، نکند دل‌مشغولی‌های سیاسی و سیاست‌زدگی، شما را از وظایف مهم اجتماعی، دینی و قانونی باز بدارد. وقتی بیش از شش ماه فکر و ذکر رییس جمهور، وزرا، نمایندگان، کارمندان، کارگران، کاسب‌ها، رسانه و صدا و سیما شده بود برجام و صدای اعتراض موافقان و مخالفان گوش فلک را کر کرده بود، آیا کسی نبود بگوید ما در برابر بیکاری جوانان تحصیل کرده که امروزه گرایش شدیدی به اعتیاد پیدا کرده‌اند هم مسوولیتی داریم؟ آیا کسی به فکر این بود که چرا آمار طلاق و ناهنجاری‌های اخلاقی در جامعه رو به افزایش و ریشه آن اعتیاد است؟ و ده‌ها سوال بی‌جواب دیگری که مسوولین باید به آن پاسخ دهند. به نظر شما خانواده‌ها چقدر می‌توانند مراقب و مواظب فرزندانشان باشند. پس نقش جامعه و دولتمردان در برابر معضل کمرشکنی مثل اعتیاد کجاست؟ بد نیست اگر ستادی در کشور و استان‌ها مسوولیت مبارزه با مواد مخدر را به عهده دارند و قرار بوده که این ستاد زمینه کاهش مواد مخدر رادر جامعه فراهم کنند، به مردم گزارش دهند که طی دو دهه گذشته چه اقداماتی کرده‌اند که منجر به کاهش مصرف مواد مخدر درجامعه نشده است. اگر موفق نبوده‌اند، صادقانه به مردم بگویند مشکل کجاست، تا هر کس که به وظایف خود عمل نکرده است محاکمه شود. چرا آمار و ارقام دقیق از میزان گرایش دانش‌آموزان،دانشجویان و دختران به مواد‌مخدر به مردم نمی‌دهیم که شاید عده‌ای به فکر فرو روند و چاره‌ای بیاندیشند. اگر مانند نویســنده به لحاظ حرفه خود از نزدیک با همه اقشـار جامعه خصوصاً جوانان و دانشــجویان در ارتباط باشــید و وضع خوابگاه‌ها را رصد کنید و میزان گرایش به مواد‌مخدر در جوانان را با یک‌دهه قبل مقایسه کنید، خدا وکیلی سرتان سوت می‌کشد که چه فاجعه‌ای در حال رخ دادن است و همه خودشان را به خواب زده‌اند. این حالت انفعالی در مبارزه با مواد‌مخدر با چه هدفی و تا کی ادامه خواهد داشت، خدا می‌داند. اما به خانواده‌ها باید گفت قبل از اینکه به این فکر باشید که کسانی مواظب بچه‌های شما هستند که در دام اعتیاد نیفتند، سخت در اشتباه هســتید و باید ســریع در تفکر خود تجدید‌نظر کنید. چرا که ظاهراً سـازمان‌ها و نهادهای مربوط با پیشگیری و مبارزه با اعتیاد، کارهای مهمتر از فرزندان این آب و خاک دارند که موج موج در دام اعتیاد گرفتار می‌شوند و هنوز بر مسند قدرت باقی مانده‌اند. اگر غیر از این بود ما شاهد رشد فزاینده اعتیاد در بین جوانان، نوجوانان، دختران و پسران و حتی بزرگسالان نبوده‌ایم. امیدواریم که در ماه‌های آینده مجلس دهم با همکاری دولت در کنار دغدغه های سیاسی توجه جدی هم به معضل خوانمان سوز اعتیاد در جامعه داشته باشد تا با وضع قوانین مناسب و سختگیرانه نسبت به پیشگیری وکنترل این پدیده روبه رشد از مجاری اصلی جوانان و خانواده‌های ایرانی را از خطر اعتیاد دور نگه دارند.
علی محمدی